Bernard is lid van de scouting. Hij heeft behoefte aan aandacht en haalt deze niet altijd op een wijze die de ander prettig vind. 

Bij een uitstapje bleek hij aandacht naar zich toe te trekken op een wijze die de begeleiding in verlegenheid bracht. 

De begeleiding bij de scouting voelt zich verantwoordelijk maar kan de gedragingen van Bernard niet vóór zijn; dit stoort ze. 

Ik heb hem aangesproken dat het niet fijn is om gedrag te laten zien waardoor mensen zich ongemakkelijk met je voelen. 

Terwijl Bernard dit vanuit zijn autisme niet kan plaatsen kan hij zijn gedragingen wél aanpassen. 

Door een milde bejegening te kiezen en hem aan te spreken op zijn verantwoordelijkheid zal hij wenselijker gedrag vertonen. 

Door de gelederen in zijn systeem te sluiten kunnen anderen meehelpen Bernard te spiegelen in zijn gedragingen waardoor zijn

kans om inpasbaar te zijn vergroot worden. 

Bernard heeft behoefte om gehoord en gezien te worden net als iedereen. 

Het kader is bepalend.

Als hij voelt dat je meekijkt voelt hij zich gezien. Dit geeft hem veiligheid. 

Door terugkoppeling naar zijn achterban te geven weten zij hoe Bernard van zich doet spreken. 

De scouting kan hierdoor voor iedereen leuk zijn waardoor Bernard onderdeel kan worden van deze groep.

 

 

 

 

Bij Bram draaide alles om eerlijkheid. 

Geen haar op z'n hoofd dat hij een ander zal benadelen. 

Hij was aandoenlijk in de wijze waarop hij was. 

Bram had haarfijn door wanneer iemand niet eerlijk was, ook als er geen woorden vielen. 

Hij hoorde jouw boodschap door je gesproken boodschap heen als je begrijpt wat ik bedoel. 

De aanraking werkte goed met hem. 

Hij voelde liefde en als je hem zachtjes woorden influisterde als hij verontwaardigd was kalmeerde hij. 

Als je niet zag aankomen dat Bram spanning opbouwde omdat je even niet in de buurt was, 

dan kon je te laat zijn. 

Hij flipt. 

Aan zijn ogen zag je dan dat hij een andere Bram was. 

Door lief tegen hem te blijven praten en goed in te grijpen kon je brokken voorkomen.  

Later, wanneer hij gekalmeerd was, kwam hij met excuses. 

Ik gaf aan dat excuus niet nodig is, het was overmacht. 

De incidenten met Bram werden minder omdat ik ruimte gaf om te flippen. 

Hij kon zijn verontwaardiging niet sturen, hij kon wél naar je toe komen als hij wrijving had. 

Door zijn hand te nemen, humor te gebruiken en een ander licht op zaken te werpen zakte de spanning. 

Bram was humor niet gewend. Daarom kwam hij graag bij zijn 'verre oma'.

Zij begreep hem en zag goed in dat hij een lief kind was die tijd nodig heeft om te leren dat de wereld niet altijd zo eerlijk is. 

Oma wist dat je met Bram samen ging zitten, samen aan de eettafel ging eten, samen boodschappen ging doen, alles samen. 

Natuurlijk kon je hem de hele dag met World of Warcraft bezig houden maar, dat gaat niet over liefde of over samen zijn. 

Bij oma zag je hem dus niet computeren.

Oma nam hem voortdurend bij zich waardoor Bram geen spanning op bouwde.

 

 

 

Boris kon slechts klanken geven; praten kon hij niet. 

Het is een uitdaging om uit klanken op te maken in welke gemoedstoestand iemand is. 

De vraag blijkt een goed instrument. 

Hij woonde op een plek waar geen ruimte was voor échte interesse. 

Hij moest opgaan in het geheel. 

Hierin werd Boris overvraagd. 

Dit had een relatie met zijn gezinssituatie. 

Zijn vader bleek een vorm van autisme te hebben waardoor hij in sociaal opzicht uitgedaagd werd. 

Afspraken met Boris veranderden permanent. 

Boris wist nimmer waar hij aan toe was. 

Met veel geduld won ik zijn vertrouwen. 

Voor Boris is het belangrijk dat één iemand solid as a rock is. 

Dit hoefde niet familie te zijn. 

Het mocht iemand zijn die hij regelmatig ziet, 

als hij maar kan bouwen op iemand die samenhangend is in zijn gedragingen. 

De opbouw was langzaam maar zeker. 

Doordat Boris vertrouwen opbouwde groeiden zijn vaardigheden en mogelijkheden. 

Hij ging 'erbij ' horen wat voor Boris van onschatbare waarde was. 

De uitdagingen in zijn woonleven kregen minder gewicht.

We spraken erover en gingen voort in ons creatie proces waarbij opvallend was dat hij fijnmaziger werk kon doen;

deze beer van een jongeman. 

Boris kon voort in zijn leven. Hij kan creatief werken waarbij hij op prettige wijze contact met zijn collega's kan hebben.

 

Celeste is een engelachtig meisje. 

Ze heeft stevige pijnpunten in de ogen moeten kijken waardoor ze faalangstig is. 

Ze had deze pijnpunten niet kunnen voorkomen. 

Als Celeste overvraagd wordt krijgt ze een 'brainfreeze', zo noemt ze dit. 

Ze mist het gereedschap om te handelen en verlamd. 

Lieve woorden helpen haar bij zichzelf te blijven. 

Bij elke zin mag je 'schat' of 'lieverd' zeggen. 

Haar behoefte aan liefde is groot. 

Druppelsgewijs informeert ze je over het ontstaan van haar bevriesmomenten waardoor het jou duidelijk wordt

welke uitdagingen hebben gespeeld. 

Door voortdurende positieve bejegening bouwt ze vertrouwen op waardoor haar mogelijkheden en talenten zichtbaar worden. 

Talenten??!

Jawel. Celeste is creatief. 

Kekke creatieve bedenksels komen uit haar handen wanneer ze zich veilig weet. 

Als Celeste lomp wordt naar je is dit een compliment. Het betekent dat ze zich gelijkwaardig voelt aan je. 

Voor brildragers is het handig een titanium bril te dragen als je haar warme persoonlijkheid wilt zien. 

Ze zal je, als compliment, stevig van achteren beet pakken haar krachten niet kennend.

Bedank haar voor elke aanraking, ook de ruwe,  en Celeste weet dat ze zichzelf mag zijn. 

Ze groeit door complimenteren, interesse tonen in haar creatieve werken en

haar te helpen zich in de maatschappij zichtbaar te maken zoals anderen ook doen. 

Achter het kwetsbare kind woont een prachtige kunstenares die ballen toont. 

Het vraagt aansturing en bijsturing en een volgende houding waarbij klein advies welkom is. 

Het kwetsbare kind gaat bloeien.

 

 

Amanda was bespraakt en intelligent. Onze paden kruisten via haar moeder.

Als ik haar aankeek kon ik me van alles voorstellen.

Mijn vermoeden werd bewaarheid; er volgde een indicatie.

Mij werd gevraagd of ik haar bewindvoerder wilde zijn.

Het was pijnlijk om te zien dat ze maatschappelijk aan de zijlijn zou 

staan terwijl ze een geboren lerares was.

 

Amanda was prettig in de omgang. Ze was vrolijk, toegankelijk en welwillend.

Ze reageerde echter zelden op email of sms.

Wanneer ik post met haar door wilde nemen moest ik gokken of ze thuis was.

Steevast zat de moeder er als ik op het einde van de werkweek Amanda bezocht.

Dit was een beproeving.

Amanda had ideeën die geld kosten. Geld had ze niet althans, het was ingekaderd.

Met haar moeder had ik heldere afspraken gemaakt.

Gedurende mijn jaren met haar werd duidelijk dat afspraken zorg behoeven.

Eenduidigheid was belangrijk in het leven van Amanda.

 

Bastiaan genoot van de honden. 

Met zijn kleine handjes wist hij de grote herder goed te bedwingen. 

Ik complimenteerde hem toen hij hem plotsklaps losliet. 

De herder stoof achter een kraai aan die op straat zat op deze vroege morgen. 

'Wat góéd van jou Bastiaan dat je hem loslaat '!

Stel je voor dat je handen beschadigd worden door de kracht van de hond. 

De hond denkt nergens bij na. Hij volgt zijn instinct. 

Ik gaf het lieve manneke kleine tips hoe hij langzaam de hond het gevoel kan geven dat Bastiaan leidt. 

Voor hem ging een wereld open door het enthousiasme van de dieren. 

Ik legde Bastiaan uit dat een hond wil likken en dat je dit als kus mag zien. 

Bastiaan vond de neiging van de honden om te likken onwennig maar niet eng of vreemd. 

We liepen lekker naar de rivier waar de beestjes helemaal los gingen. 

Tjonge jonge, wat was dit een feest voor Bastiaan om zoveel levendigheid van nabij mee te maken. 

Toen we na een uur thuis aankwamen ging Bastiaan op mijn schoot zitten en begon mijn gezicht te likken net zoals de honden. 

Wat kan het allemaal mooi zijn. 

 

Wellicht kwam het door het sombere weer maar Bastiaan was druk. Hij stelt talloze vragen en speelde op een wijze die ik niet goed kon plaatsen.

Hij maakte niets kapot, er kwamen geen waterlanders, niets van dit alles.

Het ging te goed om stampij te maken en toch stoorde het.

 

Op zeker moment zat ik buiten en kwam hij op schoot zitten. Ik streelde hem zachtjes door zijn haar en maakte grappige geluidjes. Met zijn stralende blik

keek hij me in de ogen.

Hij werd zacht en het leek alsof alle drukte uit zijn lijfje trok.

‘Wat is jouw mooiste moment van vandaag schat’, vroeg ik hem. ‘Nu’ zei hij.

In zekere zin schudde hij me wakker. Zijn wijze van spelen had me een afstandelijke  houding doen aannemen wat ik niet eerlijk vond.

Nu ik hem 1op1 aandacht gaf was hij als was in mijn handen zonder gedoe.

 

De sleutel zit in het 1op1 contact. Wanneer Bastiaan zijn eigen gang gaat raakt hij de verbinding met de wereld om zich heen een stukje kwijt.

Hij bouwt spanning op. Dit is niet zichtbaar. Wanneer hij onrustig wordt is dit een

uitingsvorm van opgebouwde spanning. 

De metafoor van de zandloper die zich permanent omkeert is van toepassing.

Hij wil op schoot om zijn innerlijke wereld aan jou te verbinden en wordt zacht.

Zijn stralende blik verteld het verhaal: ‘je begrijpt me’.

Bastiaan kan niet in woorden gieten dat spanning werkt en dat hij daarom anderen

slaat.

 

‘Voel mij’, is zijn vraag. Voel mij aan en ik zal je belonen met de ware Bastiaan.

Het kind dat in je gaat zitten wanneer je hem bij je neemt en je 

zijn prachtige authentieke blik geeft. 

 

Met een slaperig hoofd stapt Pim ‘s morgens de woonkamer binnen.

Het wordt weer zo’n dag, zie je de anderen denken.

Uit verveling gamed Pim tot de nacht valt.

Hij is stevig aangesproken op zijn hack-activiteiten.

Zijn ouders werden er gek van omdat ze op

vreemde tijden gebeld werden omdat Pim uit wraak

iemands website uit de lucht had gehaald.

 

Wanneer Pim oogcontact sterker dan normaal vermeed

dan kon je aanvoelen dat hij iemand Mores wilde leren.

De ouders stonden veelal met de rug tegen de muur.

Ze hadden immers geen flauw idee welke contacten

Pim heeft.

Ze hadden al helemaal geen idee door wie Pim beledigt

werd of tegen de schenen werd geschopt.

Dit is puur metaforisch want Pim steekt als een 

lantaarnpaal in de lucht.

Weinigen maakten bonje met hem dankzij zijn lengte.

 

Pim maakt anderen echter boos omdat hij vanaf zijn mobiel

hun appjes kan lezen.

Dàt heet hacken en dàt is schending van privacy.

Pim is geniaal in hacken.

Het privacy verhaal kon Pim niet veel mee.

Als Pim hackte had hij hier reden toe.

Vandaag gaat Pim mee naar het werk van zijn vader.

Zijn vader geeft hem bemoedigende schouderklopjes

als ze samen zijn.

Ook nu, aan de ontbijttafel.

In de organisatie waar zijn vader directeur van is

gebruiken ze een groot computersysteem.

Zou Pim iets te zeggen hebben over dit nieuwe systeem??!

 

Mams is blij dat Pim weg is.

Het laatste gesprek met de ouder waarvan Pim de mobiel

van haar kind gehacked heeft staat nog vers in haar geheugen.

 

Pim zit naast paps in zijn limousine.

Pap weet dat Pim weinig woorden heeft.

Met weinig gesprek komen ze bij kantoor aan.

Na de koffie laat pap de serverruimte zien in

aanwezigheid van het Hoofd IT.

De man heeft Pim als jochie meegemaakt.

Terwijl hij uitleg geeft kijkt hij Pim onderzoekend aan.

Pim staat er met zijn volle lengte verlegen bij.

Onderschat hem niet!

 

Na de uitleg stelt Pim zijn vragen. Terwijl zijn vader hem

begripvol aankijkt loopt het hoofd van

de IT verantwoordelijke rood aan.

Pim weet veel meer dan de man kan raden.

Gelukkig is de beveiliging van het systeem de

hoogste prioriteit geweest.

Anders had het Hoofd IT lelijk op zijn bek gegaan

dankzij de zoon van de directeur.

Een grotere blamage is ondenkbaar.